سرمایه و مجوز های لازم برای پروش میگو در ایران

تولید میگو با کمترین اتکا به منابع ملی انجام می شود. همچنین طی دو سال اخیر تسهیلات بانکی در ایران زمینه حداقل بوده است. ۹۹درصد از سرمایه گذاری در این بخش با اتکا به آورده های مالی بخش خصوصی بوده و می توان پرورش میگو را آورده بخش خصوصی برای اقتصاد ایران دانست.

تولید ۱۸هزار تنی در سال می تواند تا دو و نیم برابر افزایش یابد. چون هم زمینه های تولید میگو در ایران فراهم است و هم وضعیت فعلی بازارهای داخلی و خارجی نشان می دهد که هر چقدر تولید کنیم مشتری برای فروشش داریم. کما اینکه طی ماه های اخیر روسیه از مشتریان و خواهندگان پر و پا قرص میگوی ایران بوده اما تولیدمان به اندازه ای نبوده که بتوانیم این بازار را پوشش دهیم. برای تولید هر کیلوگرم میگو ۱۱هزار تومان هزینه می شود. اگر ۱۱هزار تومان را در ۱۸هزار تن ضرب کنیم، عدد ۱۹۸میلیارد تومان به دست می آید که سرمایه در گردش برای تولید میگو در ایران را نشان می دهد.

تولید و تکثیر میگو که از سال ۷۲ در ایران آغاز شده است، از جمله بخش های استراتژیک تولید در ایران به شمار می رود. دلیل اینکه این نوع تولید در حوزه آبزیان را تولیدی استراتژیک معرفی می کنند این است که پرورش این آبزی با حداقل امکانات و در مناطق معمولاً کم برخوردار صورت می گیرد. به این صورت که زمینی که مزارع میگو در آن ایجاد می شود معمولاً زمین غیرقابل کشت برای کشاورزی است و از جمله زمین های شور به شمار می روند. این امر به ویژه در مناطق جنوبی کشور مصداق دارد. همچنین آب مورد استفاده برای پرورش این آبزی نیز آب شور است که نه قابل خوردن و نه برای کشاورزی مناسب است، بنابراین این نوع تولید به حفظ منابع مالی کمک می کند که جایگاهی استراتژیک برایش ایجاد کرده است.

همچنین مبحث دیگری در مورد تولید و پرورش میگو وجود دارد که مربوط به رشد این کسب وکار در مناطقی است که زمینه های اشتغال زایی در آن مناطق کمتر است و رشد و توسعه مزارع میگو به ایجاد کسب وکارهای متعددی در زمینه های پرورش میگو، سرتینگ، بسته بندی، حمل ونقل و. . . منجر شود. همچنین بخشی از این تولید در نقاط مرزی تحت نظر که تردد غیرمجاز است مانند سیستان و بلوچستان که منطقه صفر مرزی است، انجام می شود که این امر یعنی پرورش میگو در این مناطق امنیت را در منطقه توسعه داده و موجب حفاظت از منطقه شده است. به همین دلیل در این مناطق تردد با امنیت انجام می شود و درآمدزایی مناسبی برای اهالی منطقه ایجاد شده است.

به طور کلی تولید میگو و پرورش این آبزی ارزشمند به ایجاد زنجیره ای به هم پیوسته از کسب وکارها منجر می شود. از صنایع پشتیبانی گرفته تا ایجاد صنایع تولید خوراک آبزیان و کارخانجات تولید نهاده های خوراکی، واحدهای تکثیر، فرآوری، عمل آوری و بسته بندی. همچنین توزیع این محصول در دو بخش بازارهای داخلی و بازارهای جهانی صورت می گیرد که باز چرخه ای از کسب وکارها را رقم می زند.

تا یک دهه پیش در بازار ایران میگو را به عنوان یک کالای لوکس و صرفاً صادراتی می شناختند. به نوعی که این آبزی از بازارهای داخلی دور بود و بیشتر به بازارهای خارجی صادر می شد و اصولاً تولید میگو به صید از دریا منحصر بود، اما طی سال های اخیر سرمایه گذاری های گسترده ای در دو بخش تولید و عمل آوری و توزیع این گونه آبزی در ایران انجام شده که همین امر در نهایت به ورود میگو به بازار ایران منجر شده است. رشد و توسعه تولید و تکثیر میگو در مزارع پرورش میگو نه تنها بازار داخلی را پوشش داده، بلکه صادرات بیش از ۱۳هزار تنی در سال گذشته را به ارمغان آورده است.

۵۶میلیون دلار آورده ارزی میگو در سال گذشته بوده است. وی تولید و پرورش میگو در ایران را براساس استانداردهای روز دنیا معرفی کرده و می گوید: پرورش این آبزی در ایران براساس استانداردهای (EC) انجام می شود. به این صورت که از مواد دارویی و آنتی بیوتیک در روند پرورش استفاده نمی شود و محصولی نزدیک به ارگانیک در این زمینه به دست می آید که در بازارهای جهانی به عنوان محصولی سالم شناخته می شود.

به همین دلیل میگوی ایران خواهان زیادی در کشورهای مختلف دارد. کشورهایی از قاره هایی چون اروپا، آمریکا، اقیانوسیه و آسیا مشتریان میگوی ایران هستند. حتی کشور چین که به عنوان مهم ترین و بزرگ ترین تولیدکننده آبزی در دنیا شناخته می شود در حال حاضر از مشتریان بزرگ میگوی ایران به شمار می رود.

آمار مصرف میگو در بازار داخلی
به گزارش بهین صنعت یاب به نقل از فرصت امروز، دکتر گلشاهی می گوید: بنابر آمار موجود از حدود ۱۸هزار تن میگوی پرورشی در طول سال ۹۴، ۵هزار تن در بازار داخلی مصرف شده است. از طرفی از سال ۹۳ نیز حدود ۵هزار تن میگوی پرورشی وارد بازار داخلی در سال ۹۴ شده و به مصرف رسیده است. همچنین سالانه بیش از ۱۵۰۰تن میگوی صیدشده از دریا در بازار داخلی به فروش می رسد. این آمار رشد ۱۰۰درصدی میگو در بازار داخلی و در بین ایرانیان را نشان می دهد، درحالی که تا همین هفت سال پیش تولید میگوی پرورشی سالانه ۵هزار تن بود و قادر به پوشش نیازهای داخلی هم نبود.

یکی از مهم ترین دلایل رشد مصرف میگو در بازار داخلی را رواج بسته بندی استاندارد و براساس نیازهای مشتریان است. در حال حاضر در بازار شاهد حضور میگو در بسته بندی های متنوعی هستیم که هر خانواری براساس نیاز خود می تواند بسته بندی موردنظرش را انتخاب و خریداری کند. بسته بندی هایی که از ۲۰۰گرمی تا دوکیلویی متنوع هستند تا با وسع مالی هر قشری مطابقت داشته باشند. در این بسته بندی ها میگو با رعایت جوانب بهداشتی تمیز و رگ گیری شده و به فروش می رسد و کمترین دردسر را برای مشتری به همراه دارد.

واحدهای فرآوری گوناگونی در این زمینه فعالیت می کنند و حضور چنین محصولاتی در بازار با استقبال روبه رو بوده است. همین امر نشان می دهد که مصرف این آبزی روز به روز در حال افزایش است. در این رابطه بیش از ۱۲۵ واحد فرآوری میگو در کشور ایجاد شده که ۸۰ واحد در استان های تولیدکننده و پرورش دهنده میگو ایجاد شده اند. در هر شیفت کاری این واحدهای فرآوری حداقل ۳۰نفر مشغول به کار هستند و هر واحد معمولاً با سه شیفت کار می کند. وی اضافه می کند که این تعداد اشتغال زایی در هر شیفت در فصل برداشت به ۶۰نفر نیز افزایش می یابد.

در ارتباط با میگو و به طور کلی آبزیان واحدهای صنعتی و تخصصی دیگری نیز وجود دارد که کارخانه های تولید غذای آبزیان از این جمله هستند، به طوری که به گفته دکتر عیسی گلشاهی در حال حاضر ۲۴ واحد تخصصی در این زمینه فعالیت می کنند. همچنین ۶ واحد تولید خوراک میگو را انجام می دهند. وی میزان اشتغال زایی این واحد را نیز اینچنین برآورده کرده و می گوید: در کوچک ترین واحدها حداقل ۳۵نفر کار می کنند و در واحدهای بزرگ به طور متوسط ۱۲۵ نفر مشغول به کار هستند.

طرح تو جیهی پرورش میگو در حال حاضر در استان های بوشهر، خوزستان، هرمزگان، سیستان و بلوچستان و طی یکی دو سال اخیر در استان گلستان انجام می شود. در این مناطق از زمین هایی که برای کشاورزی مناسب نیست، استفاده می شود. همچنین آب موردنیاز برای پرورش میگو، آب شور است و احداث مزرعه پرورش میگو در کنار خطوط ساحلی این مشکل را برطرف می کند. این مزارع به دلیل واقع شدن در مناطقی که کمتر محل رفت و آمد هستند، موجب شده برای راه اندازی شان به کانال های آبرسانی و زهکش جهت خروج آب از مزارع و برق رسانی نیاز باشد.

این امکانات را معمولا خود اداره شیلات انجام می دهد. به این صورت که سایت های آماده بهره برداری از میگو در مناطق یادشده وجود دارد و سرمایه گذاران می توانند با تهیه بچه میگو و استخدام کارگران برای حفاظت و نگهداری از مزارع کار خود را آغاز کنند. در حال حاضر حدود ۱۸۰هزار هکتار زمین در کشورمان مستعد پرورش میگو شناخته شده که از این میزان حدود ۱۵۰هزار هکتار مشخص و مزارع در آنها احداث و مابقی نیز در دست اقدام است.

از این مقدار نیز حدود ۱۲هزار هکتار استخر پرورش میگو ساخته شده است. پیشنهاد کارشناسان این است که برای شروع کار و سرمایه گذاری در این حوزه از زمین های بین ۱۵تا۲۰هکتار استفاده شود. این میزان زمین توسط اداره شیلات هر استان در اختیار سرمایه گذاران قرار می گیرد. به این صورت که با معرفی سرمایه گذاران از طرف اداره شیلات به سازمان امور اراضی، زمین تحت اجاره سرمایه گذار درمی آید و پس از بهره برداری در قبال دریافت مبلغی پول، سند قطعی به نام سرمایه گذار صادر می شود.

برای احداث مزرعه ای بین ۱۵ تا ۲۰هکتار به سرمایه اولیه تا ۸۰۰میلیون تومان نیاز است. تسهیلاتی که تا دو سال قبل در این زمینه اعطا می شد تا حدود ۲۵۰میلیون تومان بود که البته اعطای چنین تسهیلاتی روند سخت تری به خود گرفته و سرمایه گذار برای دریافت آن در ابتدا باید توجیه اقتصادی کار و بازار فروش محصولش را برای اداره شیلات مشخص کند تا بتواند تسهیلات لازم برای ورود به این بازار را دریافت کند، چون روند حضور سرمایه گذاران بدون برنامه برای فروش و بدون دانش لازم برای اداره مزرعه موجب شده مزارع زیادی در حال حاضر بدون بهره برداری باقی بمانند.

هزینه ۸۰۰میلیون تومانی برای ایجاد یک مزرعه تولید و تکثیر میگو صرف موارد زیر می شود: عملیات خاکبرداری، ساخت استخر، ساخت کانال ها، ایجاد ایستگاه پمپاژ، سیستم برق کشی، دستگاه هواده، استخدام نیروی انسانی، خرید بچه میگو، حمل و نقل و سرتینگ و بسته بندی اولیه.

***

دریافت مجوزها و ریسک ها و تهدیدها
آغاز به کار پرورش میگو همانند شروع هر کسب وکار دیگری به دریافت مجوزهایی نیازمند است. برای شروع چنین کاری بیشترین سر و کار را با اداره شیلات استانی که در آن مستقر هستید، خواهید داشت. همچنین سازمان دامپزشکی نیز ایستگاه دیگری است که دیگر مجوزهای لازم را برای راه اندازی کسب وکار شما صادر می کند.

پروانه بهره برداری صنعتی را هم باید از سازمان صنعت، معدن و تجارت هر استان دریافت کنید. از دیگر سرمایه گذاری هایی که در حوزه پرورش میگو انجام می شود، مربوط به احداث واحدهای فرآوری میگو و تولید محصولاتی چون ناگت میگو، میگوی سوخاری و. . . است. همچنین راه اندازی کارخانه تولید غذای میگو از دیگر کسب وکارهایی است که می توان در این زمینه انجام داد. راه اندازی سیستم حمل و نقل بهداشتی میگو از مزرعه تا واحدهای فرآوری و فروشگاه ها از دیگر زمینه های مستعد برای سرمایه گذاری در این حوزه است. در همه این زمینه ها دریافت پروانه کسب و بهره برداری صنعتی از سازمان های یادشده ضروری است.

اما در این حوزه ریسک و تهدیدهایی نیز در کمین سرمایه ها وجود دارد. ریسک و تهدیدهایی که بیشتر مربوط به بازار فروش است. اگر سرمایه گذار به اصطلاح چم و خم بازار را نداند، ممکن است تولید باکیفیتی داشته باشد اما وقتی نتواند محصولش را بفروشد، سرمایه اش به نوعی از بین می رود. چون از یک مزرعه ۲۰هکتاری تا ۴۰تن میگو برداشت می شود که اگر بازارهایی برای فروشش در نظر نگرفته باشید، در نهایت به ضرر احتمالی شما منجر می شود.