اطلاعات درباره بیماری بی علاقگی به اجتماع و دیگران
اگر فردی به حضور در جامعه و رعایت هنجارهای اجتماعی علاقه نداشته باشد نخواهد با دیگران باشد و بی تفاوت باشد به اختلال اسکیزوئید دچار شده است. شخصی مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید، از جامعه دور شده و هیچ تمایلی به روابط اجتماعی ندارد. متاسفانه این افراد اصلا نمی دانند بیمار هستند و این بیمار بودن را قبول ندارند در نتیجه تمام عمر با احساس های ناخوشایند و تنهایی دست به گریبان هستند.
افراد مبتلا به اسکیزوئید قادر به ایجاد ارتباط روزمره هستند، اما روابط معنا داری با دیگران نمی‌توانند برقرار کنند و مستعد دلبستگی به حیوانات اند. این افراد جذب مدهای غذایی و بهداشتی (مانند خام خواری و گیاه خواری) می‌شوند. چنین افرادی ممکن است در کا‌ر‌های انفرادی که از نظر آدم‌های معمولی می‌توانند غیر‌قابل انجام باشند، به خوبی عمل کنند.
مشاهده علائمی همچون بی اعتنایی به افراد، تعصب در برخورد با ارزش‌ها، عدم اعتماد به نفس، وسواس داشتن بیش از حد، حسادت و … همگی می‌توانند نشانه‌ی این نوع اختلال شخصیت باشند.
شواهد نشان می‌دهد این اختلال با اسکیزوفرنی اشتراکاتی دارد، اما باید توجه داشت که افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید بر خلاف افراد مبتلا به اسکیزوفرنی یا اختلال اسکیزوافکتاتیک با واقعیت در ارتباط هستند.
علائم اختلال شخصیت اسکیزوئیدی موارد زیر را شامل می‌شود:
میل به روابط نزدیک ندارند و یا از آن لذت نمی‌برند.
کناره گیر هستند.
از فعالیت‌های اجتماعی که نیازمند روابط زیاد با افراد دیگر است، خودداری می‌کنند.
تقریبا همیشه فعالیت‌های انفرادی را انتخاب می‌کنند.
کم و بیش علاقه‌ای به تجربه‌های ازدواج ندارند.
میل به ایجاد روابط نزدیک (به غیر از درجه یک) را ندارند.
نسبت به تمجید یا انتقاد بی‌تفاوت هستند.
در روابط سرد هستند.
بسیاری از این افراد شبکاری را بر کار روز ترجیح می‌دهند، چون دیگر مجبور نخواهند بود با افراد دیگر برخورد داشته باشند.
علت اختلالات شخصیتی مشخص نیست، اما خانواده های مبتلایان به بیماری در طیف اسکیزوفرنی به دلیل حساسیت ژنتیکی بیشتر در معرض این اختلال هستند. اختلال شخصیت اسکیزوئید معمولاً از کودکی شروع می‌شود اما حتما تا آخر عمر ادامه‌دار نیست، اما اگر ادامه‌دار باشد تبدیل به اسکیزوفرنی شود.
درمان اختلال اسکیزوئید
تحقیقات کمی در مورد شیوه درمان اختلال شخصیت اسکیزوئید انجام شده چرا که افراد مبتلا به این بیماری، معمولاً رغبتی به روابط نزدیک ندارند و پزشک معالج باید سعی کند این مرز‌ها را از بین نبرد و همچنین تلاش کند عدم تمایل بیمار به درمان و بهبودی را کنترل کند.
دارویی معمولاً برای اختلال شخصیت اسکیزوئید توصیه نمی‌شود. با این حال، بعضی اوقات از داروهایی برای درمان کوتاه مدت اضطراب شدید ناشی از این اختلال استفاده خواهند شد. درمانی که بتواند اعتماد به نفس طولانی مدت برای فرد به ارمغان بیاورد مفید است، زیرا به بیمار کمک می‌کند تا بتواند روابط نزدیک و واقعی برقرار کند.
روان درمانی طولانی مدت را نباید دنبال کرد، زیرا بهبود این اختلال دشوار خواهد بود. درعوض، درمان باید روی درمان ساده تمرکز کند تا نگرانی‌ها یا عوامل استرس‌زا در زندگی فرد را کاهش دهد. بعضی از پزشکان در درمان بعضی از این بیماران مقدار کمی از داروهای ضد روان پریشی، ضد افسردگی و محرک روانی پیشنهاد می‌کنند.
